Angara Havası

"Babasını da sevmezdim ben.."[1] gibi bir bakış açım var Ankara'ya..

Ön yargı diyorlar buna sanırım.. Sevemedim işte bir türlü.

Memur şehri Ankara [ya da] Memur şehir Ankara.
Devlet daireleri gibi soğuk, gri bir şehir.
Devlet daireleri gibi Ankara'nın da belli bir kapanma saati var..
Saat 10 dendi mi kapanıyor dükkanlar, duruyor araçlar, bitiyor herşey.
Havası da manik depresif.. Yanımızda kat kat kıyafet taşıyoruz mecburen.

Son yıllarda suç oranı da iyice azıttı. [Gerçi hangi büyükşehirde azıtmadı ki, İzmir'de bile gasp almış başını..] Gayet namuslu öğlen vakitleri, aile salonu tadında caddelerde gasp ediliyoruz, yan kesiliyoruz, kaptırıp kaçırttırıyoruz.

Memur hayatı için ideal bir tatil beldesi.. Tatil beldesi diyorum, çünkü kalıcı değiliz, bir arkadaşa bakıp çıkacağız. Devre mülk bile olmaz, bir daha gelmem Ankara'ya.. Diyorum fakat her yaz sonu geri geldim.. Hatta son yazımda gidemedim Ankara'dan..

"Ankara'ya gidiyorum" derdim eskiden. Şimdi "Ankara'ya dönüyorum" diyorum.

hoşuma gitmiyor bu.. dedim ya; ön yargım var.

Hayatımın ilkleri, ilk hayatım.. Bir sürü de sırrım, muhabbetim var bu herifle paylaştığım. [burada "herif" Ankara oluyor, kişileştirme sanatı; Teşhis.]

Bu yüzden nefret etsem de [sanırım] seviyorum Ankara'yı.. Kişisel sebeplerden dolayı.. Aramıza girmeyin. Ya da girin bilmiyorum, beni karıştırmayın.


[1] Şener Şen, Süt Kardeşler